2. Wiem więcej niż Ci się wydaje.

Godzina 19:37. Siedzę sama w starbucksie i patrzę w okno, pijąc kawę, którą niedawno zamówiłam. Dzisiejszy dzień w pracy strasznie mi się ciągnął. Na dodatek dobijała mnie jeszcze bardziej pogoda za oknem. Co chwilę można było usłyszeć stukot kropli o szkło. Nienawidzę deszczu, ale powoli się przyzwyczajam do tutejszej pogody, nie mam innego wyjścia. Ile mam jeszcze czekać!? Jestem tu już od 40 minut, bo przecież mieliśmy spotkać się o 19:00. Co on sobie myśli! Powinien chociaż mnie poinformować, że coś mu wypadło! Wystawił mnie. Chamsko, ale czego można się spodziewać po zakochanym w sobie kolesiu, którego ego jest wyższe od IQ?

"Muszę się z nim spotkać i dowiedzieć się wszystkiego o wybuchu, przed  którym mnie uratował, ale przecież jeśli zaproponuje spotkanie to będzie chciał wiedzieć z jakiego powodu. W sumie to mogłabym powiedzieć, że chodzi o Maggie. Tej sprawy też nie mogę tak zostawić. Muszę się dowiedzieć wszystkiego. Tak, wiem, jestem cholernie ciekawska.

-Umm… Witaj Harry. –zaczęłam zdenerwowana, nie miałam pojęcia co dalej mówić. Niby wiedziałam co powiedzieć, ale nagle straciłam pewność siebie.

-Z kim rozmawiam? –usłyszałam jego oschły głos. Serce miałam w gardle. Nie wiem czy to dla tego, że się boję, czy dlatego, że on tak na mnie działa.

-Tu Lateysha.

-Nie kojarzę. Kim pani jest?

-Przedszkolanką, zajmuję się twoją pańską córką. –powiedziałam, starając się brzmieć na bardziej pewną siebie.

-Hm. Córką… No dobrze. O co chodzi? –znowu ten oschły głos z lekką chrypką. Jak to możliwe, że mnie nie kojarzy?

-Chciałabym się umówić z tobą na spotkanie… -przerwał mi.

-Spotkanie? W jakim celu? –w jego głosie usłyszałam duże zdziwienie, ale także tak jakby zdenerwowanie.

-Tu chodzi o Maggie. Musimy o niej porozmawiać. –udało mi się. Już prawie koniec, tylko niech się zgodzi.

-Mhm.

-Pasuje ci jutro o 19 w Starbucksie niedaleko przedszkola? –zaproponowałam.

-Niech będzie. –odpowiedział i się rozłączył.

-Do zobaczenia. –powiedziałam ironicznie sama do siebie i odłożyłam telefon na nocny stolik."

-Do widzenia. –powiedziałam cicho i wyszłam z pomieszczenia. Byłam taka wściekła, że nie wiedziałam czy dobrze robię, ale jeśli on nie chce przyjść do mnie to ja przyjdę do niego. Kierowałam się w stronę tej strasznej ulicy, na której mieszka. Gdy już byłam blisko i minęłam masę przejść dla pieszych i skrzyżowań, przechodziłam obok małego sklepiku, przy którym siedziało kilku meneli. Nie zareagowałam na ich zaczepki, szłam przed siebie z zadartą głową i dotarłam na miejsce. Weszłam do bloku i poczułam ohydny zapach. Współczuje małej Meg, że musi tu mieszkać. Wczołgałam się po schodach i odnalazłam drzwi z numerem 17. Były niedomknięte, a w środku było słychać muzykę i różne hałasy. Weszłam do środka, nie wiedząc o tym wszystkim mam myśleć. Ominęłam kilku kolesi palących szlugi i dotarłam do salonu, gdzie przy wejściu zostałam oblana piwem.

-Co to do cholery!? –wydarłam się na gościa, który prawie płakał ze śmiechu, jak reszta ludzi dookoła.

-Upss, przepraszam mała, nie denerwuj się. Złość piękności szkodzi. –uśmiechnął się chamsko i próbował mnie objąć. Już miałam się na niego wydrzeć, ale poczułam jak ktoś mnie pociągnął. Stałam teraz za plecami Harrego i zobaczyłam jak uderza gościa w twarz. Ten chwycił się za bolący polik i wytarł krew spod nosa.

-Chodź za mną. –powiedział nie patrząc na mnie i wciągnął mnie do łazienki. –Trzeba cię wytrzeć… -przerwałam mu.

-Co!? –krzyknęłam.

-Chcę ci po prostu pomóc. –spojrzał się na mnie z pytającym spojrzeniem.

-W dupie mam to rozlane piwo! Nie przyszedłeś na nasze umówione, WAŻNE spotkanie, bo wolałeś zorganizować imprezę? –wydarłam się i odsunęłam od niego o pół kroku.

-Zapomniałem o spotkaniu.- bąknął pod nosem. Jego tęczówki były dziwnie rozświetlone, co oznaczało, że sam jest trochę wstawiony.

-To tyle? Tylko tyle masz do powiedzenia? –spojrzałam na niego z oburzeniem i wyszłam trzaskając drzwiami od łazienki. To co zauważyłam jeszcze bardziej mnie rozzłościło. W kącie korytarza siedziała mała Maggie i przyglądała się bawiącym się w najlepsze ludziom.

-Meg? Co ty tu robisz!? –podeszłam do niej i uklękłam, aby spojrzeć jej w oczy. Zauważyłam, że były załzawione.

-Czekam aż Harry po mnie przyjdzie. Kazał tu czekać. –odpowiedziała ze smutkiem. –Długo już go nie ma, bo goście mu przeszkodzili.

-Co do kurwy...-powiedziałam do siebie po cichu, aby nie usłyszała. Nie lubiłam kląć, a w szczególności przy małych dzieciach, chociaż nie zdziwiłabym się słysząc, że Harry przy niej klnie.  –Chodź, pójdziesz ze mną. –wzięłam małą na ręce i już miałam wychodzić, ale usłyszałam jak ktoś woła moje imię.

-Lateysha! Stój! –zauważyłam, że Harry przepycha się przez tłum i podbiega do mnie.

-Nie, zabieram ją. Jak mogłeś zostawić dziecko same w kącie! Musiała oglądać tych wszystkich ludzi. To już przesada. Najpierw zajmij się wszystkimi gośćmi, a dopiero wtedy oddam ci małą. –odpowiedziałam pewna siebie, wiedziałam, że nie powinnam tak robić, bo mógłby zadzwonić po policje, a wtedy nie skończyłoby się to dobrze, ale raczej by tego nie zrobił, bo mogliby odebrać mu prawa rodzicielskie.

-Nie powinnaś tego robić. Nie wolno ci! –krzyknął oburzony, a jego tęczówki zmieniły kolor na ciemniejszy.

-Aha? Mi nie wolno zapewnić jej opieki i bezpieczeństwa, ale Tobie wolno urządzać imprezy i narażać ją na niewiadomo co, tak? –splunęłam wściekle, wiedząc, że to co powiedziałam daje mi przewagę w naszej kłótni.

-Um… Dobrze. Zabierz ją stąd, ale uważajcie na siebie. Nie zatrzymujcie się nigdzie i z nikim nie rozmawiajcie. Za godzinę po nią przyjadę, okej? –powiedział niby spokojnie, ale w jego głosie można było usłyszeć, że trochę się denerwuje. Tak, bo z pewnością uda mu się ich wszystkich wywalić.

-Yhy. - odparłam nie dowierzając. Przecież nie zna mojego adresu. Spojrzał na mnie i przez chwilę nic nie mówił. 

-Wiem więcej niż ci się wydaje. –odpowiedział i zniknął z powrotem w tłumie nietrzeźwych ludzi. Co proszę? Zdanie, które wypowiedział zamurowało mnie, ale postanowiłam, że lepiej jak najszybciej stąd pójdę. Wyszłam z bloku i chwyciłam małą za rączkę.


-Harry jest fajny.- starała się mnie przekonać Magg po raz tysięczny. Spojrzałam na nią kątem oka, ale po chwili znowu wróciłam do robienia jajecznicy.
-Mhm.- mruknęłam pod nosem skupiając się na rozbijaniu jajek na rozgrzaną patelnię. 
-Lateysha! Słuchasz mnie?- zobaczyłam jej oburzoną minę i zaśmiałam się cicho pod nosem kręcąc głową.
-Posłuchaj - powiedziałam odwracając się do niej przodem i opierając dłonie na kuchennym blacie. - Rozumiem, że to twój tata i go kochasz, ale on jest dla Ciebie inny, bo jesteś jego córką. To, że my się za bardzo nie dogadujemy nic złego nie świadczy. Lubisz wszystkich w przedszkolu? -zapytałam sprytnie. Mała zaczęła dumać przez chwilę i w końcu się odezwała.
-Nie. -stwierdziła zgodnie z prawdą.
-A dlaczego? -spytałam drążąc temat, aby uzyskać oczekiwany efekt.
-Bo nie wszyscy są fajni. -wygięła usta w grymasie z pewnością wspominając incydent z Kate, która zamknęła ją w pokoju zabaw.
-No właśnie. Harry z pewnością też tak sądzi o mnie, a ja o nim i dlatego się nie dogadujemy. Rozumiesz? -pokiwała w odpowiedzi zawiedziona głową i usiadła na wysokim krzesełku, a ja z westchnięciem powróciłam do robienia jajecznicy. Magg, jak na swój wiek rozumie bardzo dużo, o wiele więcej niż przeciętne dzieci w jej wieku i to czyni ją wyjątkową. Z pewnością Harry chce ją wychować tak, aby już od małego jakoś sobie radziła i jak na razie jej to wychodzi. Kędzierzawy jest strasznie irytujący, mam małą nadzieje, że jednak nie będzie w stanie tutaj przyjść i jej zabrać. Nie mam pojęcia co się dzieje w tym mieszkaniu, a po nocach nie chcę wkraczać na tą ulice. Nałożyłam starannie jajecznice na talerze, a obok grzanki i postawiłam na stół razem z herbatą. Jedzenia wyszło mi trochę za dużo. Za bardzo skupiałam się na wywodach Maggie, więc wbiłam za dużo jajek na patelnie. Dziewczynka w ogóle się nie odzywała tylko jadła w skupieniu. Jest na mnie zła o to, że nie lubię Harrego? Nie potrafię jej w żaden inny sposób wytłumaczyć naszych relacji. Postanowiłam przez moment się nie odzywać i poczekać aż ona pierwsza coś powie. Jedyne czego się doczekałam, to dzwonek.
Odkluczyłam drzwi i oczywiście kogo tam ujrzałam? Prawdziwego Boga seksu. Moja twarz momentalnie spąsowiała, gdy dostrzegła niedbale zaczesane loki, rozpiętą koszule ukazującą wiele tatuaży i obcisłe jeansy. Chyba umarłam.
-Zamierzasz zrobić zdjęcie? -męski głos wyrwał mnie z transu. Zamrugałam kilkakrotnie i mentalnie przywaliłam sobie w twarz. Od dwóch minut skanowałam go od góry do dołu. Co za wstyd.
-Eee? -wybełkotałam, nie rozumiejąc o co mu chodzi. Całą klatkę schodową przepełnił jego donośny, gardłowy śmiech, który idealnie pasował do tego pięknego widoku.
-Od kilku minut obmierzasz mnie wzrokiem. Jak Ci się tak bardzo podoba to, co widzisz to zrób zdjęcie, mała. Zostanie na dłużej. -mrugnął do mnie i wyminął mnie z ironicznym uśmieszkiem. Dupek. Przystojny dupek. Zacisnęłam dłoń na klamce i zatrzasnęłam je jednym ruchem. Mam nadzieje, że nie zostanie na długo, bo nie dam rady wytrzymać.
Jednym susem znalazłam się w kuchni i widok, jaki mnie tam spotkał był totalnie uroczy. Chłopak pochylał się nad małą z widelcem w dłoni. Mówiłam już, że ma seksowne, długie palce? Dobra już się zamykam. Nakazywał małej otwierać buzie, a on sam udawał samolot lądując tam z jedzeniem. Zauroczyło mnie to. Widok oczywiście, a nie on. Wyszczerzyłam się do nich siadając na swoim miejscu i nakładając na nowy talerz jajecznicę dla niego. Podziękował pod nosem i zaczął jeść. Znacie takie momenty, gdy jesteście w jednym pomieszczeniu z kimś i panuje niezręczna cisza, bo nikt nie wie co powiedzieć? Ja tak.
-Udało Ci się ich wszystkich wywalić? -zaczęłam niepewnie temat kończąc swoje jedzenie i siadając wygodniej na krześle. Oderwał wzrok od talerza i spojrzał na mnie z błyskiem w oku. Momentalnie spuściłam wzrok. 
-Było ciężko, ale dałem radę. Nawet nie wiesz ile rzeczy potrafię zrobić. -wyszczerzył zęby w moją stronę, a ja poczerwieniałam. Przepraszam? Czy tylko mnie się wydaje, że w tym zdaniu był jakiś podtekst?
-Yh... um... no właśnie, nie wiem. Smakowało Maggie? -niezdarnie przeniosłam wrok na nią, bo od kilku sekund przyglądała nam się podejrzliwie. Posłała mi mały uśmiech i pokiwała głową.
-Dzięki za wszystko, będziemy się zbierać. -wstał od stołu dziwnym krokiem, a w mojej głowie od razu zapaliła się czerwona lampka.
-Czekaj! -krzyknęłam trochę za głośno. -jesteś pijany! Nie pozwolę Ci jechać z nią do domu w takim stanie.
-Kim ty jesteś? Moją matką? -splunął w moją stronę. Jego szczęka wyraźnie się zacisnęła, a ja od razu cofnęłam się o parę kroków.
-Nie, po prostu nie podoba mi się ten pomysł. Lepiej, żebyście przenocowali dzisiaj u mnie. -odparłam nieco ciszej, bo cała odwaga się ze mnie ulotniła. Spoglądałam, jak jego zaciśnięta szczęka się rozluźnia, a na jego ustach tworzy się mały uśmiech.
-Maggie idź może do salonu na telewizor, co? -mała skinęła i opuściła kuchnie. Zostałam z nim sama. Przerażona i bezbronna. Lokowaty podszedł do mnie pewniejszym krokiem i założył dłonie na mojej talii przybliżając twarz do ucha. Od razu cała się spięłam.
-Dobry pretekst, mała. Ale żeby tak przy dziecku? Tego się po Tobie nie spodziewałem. -szepnął niebezpiecznie blisko. Musnął pośpiesznie płatek mojego ucha i wycofał się w stronę salonu. CO TO BYŁO?!


###
Przepraszam za jakiekolwiek błędy, bo nie sprawdziłam. ;)
Następny będzie dłuższy. Liczę na chociażby 9 komentarzy!
http://ask.fm/notoWikk -mój ASK

TT:
Mój : @MeowWikk
Ady:  @Im_Adaa